Als er iets is wat ik mis op het moment, dan is het spreken: een tekst induiken, de diepere lagen er van ontdekken, het samenspel met God, de voorbereiding, de spanning, Gods leiding, de ontlading, God aan het werk zien.
Maar gelukkig is het laatste JWO blok 'vieren' en de studenten die daaraan meedoen, moeten allemaal een preek houden. Hoera dus voor mij, kan ik eindelijk mijn ei weer kwijt.
We mogen zelf beslissen waar we het over doen. Vanavond was ik aan het wandelen, liet mijn gedachten de vrije loop, dacht aan liefde en kwam met mijn hart uit bij Johannes 17; het hogepriesterlijk gebed.
Ik had mijn bijbel bij me en heb het stuk onderweg een paar keer gelezen: wat een ontzettend mooi stuk. Zoveel inhoud, zoveel one-liners, zoveel gedachten en gevoelens, zo uit het hart van Jezus, in contact met zijn Vader over de mensen die ze samen zo liefhebben.
Wauw. Wat een zorg. Wat een verlangen. Wat een hart vol liefde.
Maar ook: wat een respect naar elkaar toe. Ze bezingen constant elkaars grootheid en de éénheid springt er uit.
Ik ben benieuwd waar ik uit ga komen, maar ik ben er nu al enthousiast over.
Wat een mooi stuk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten