Ik heb een beetje last van ontwennings- en overgangsverschijnselen. Het is lastig om van 2 weken geleefd te worden ineens in een totale vrijheid van een eigen huis te leven en te wonen zonder mensen om me heen en zonder een programma dat zegt hoe laat ik moet opstaan of ontbijten of hoe laat ik verwacht wordt ergens iets te doen.
Hoewel hier veel voordelen aan zitten, denk aan: uitslapen, ontbijten en dan weer terug naar bed, OS kijken, etc., maakt het me ook onrustig. Het is ineens zo anders en zonder structuur. Merk dat mijn uitslooffilosoofgevoel (ofwel perfectionisme, zie eerdere blog) als vanzelf boven komt drijven. Structopaat, zou vriendin M zeggen. Wij zouden samen heel goed een workshop structopatie kunnen geven (he M, hoe is die eigenlijk daaro???).
Maar eigenlijk wil ik het over soep hebben. Mijn moeder maakte vroeger geweldige kippensoep, tomatensoep en groentensoep. De laatste dagen moet ik aan deze groentensoep denken: mergpijpje, balletjes en vlees en de soep stond zo een dag 'te trekken'. Heerlijk die soep!
Neem mij dan, ik ben van de cup-a-soup generatie. Doe mij een pakkie soep, gooi er water bij, ff roeren en klaar is Klara. Als het kan binnen 5 minuten.
Wat een verschil, en hoewel ik er van baal, kan ik er niet omheen: ik ben van de magnetrongeneratie. Alles moet snel en snel klaar, geduld het liefste ook nu gelijk. God werkt meer zoals de groentensoep van mijn moeder. Soms botst dat een beetje. Al een aantal jaar geleden kwam ik er achter dat God geen haast heeft en dat het voor Hem liever is dat ik 'goed trek' dan dat ik snel op te slurpen ben.
God geniet van langtrekkende groentensoep, van mij, karakterbouwen etc. Ik ben meer van het laten we nu maar snel doen dan is het gebeurd en dan kan ik snel weer verder met het volgende.
Mijn gebed dezer dagen is simpel: God, geef me wat meer groentensoepgeduld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten