Vanmorgen een stuk gelezen uit 'grenzen'. Op blz. 60 staan verbluffende dingen, heftige shizzle - wel de waarheid denk ik, volgens mij ook gewoon de kern van alle moeilijkheden rondom 'grenzen':
... Je kunt geen grenzen stellen of ontwikkelen zonder ondersteunende relaties te hebben met God en anderen. Je hoeft niet eens te proberen grenzen te stellen, voordat je hechte, duurzame banden hebt met mensen die jou ondanks alles liefhebben...
Het idee is dus dat wanneer je niet weet dat er onvoorwaardelijk van je gehouden wordt, je het niet aan kan om grenzen aan te geven, omdat anders de liefde en de relaties met mensen om je heen misschien wel weg zullen zijn. En dan is er natuurlijk nog een verschil tussen weten en dat ook daadwerkelijk ervaren.
Vanuit dit gezichtspunt gezien, is dat best wel triest: zijn er dan zo weinig mensen die daadwerkelijk weten dat ze onvoorwaardelijk geliefd zijn? Laten we dat zo weinig aan elkaar zien en merken, en spreken we het uit? Hoe sta ik er werkelijk in? Mogen mensen fouten maken of niet, mogen ze imperfect zijn? Blijft de liefde ondanks alles? Wat zeg ik, wat zijn mijn woorden? Het is wel wat ik wil, leef ik er ook naar?
Dit was de ontdekking die ik de afgelopen weken deed: liefde is echt, liefde is er en blijft, ondanks wat dan ook, liefde van mensen en liefde van God. Liefde is terug te zien in relaties, kleine dingen, grote dingen, contact, zorg, aandacht, ... Wat een ontdekking! Een diepe ontdekking!
De tekst uit 1 Johannes 4 past hier wel treffend:
De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde geen werkelijkheid geworden.
Wat mooi dan dat God liefde is, das misschien ook wel de sleutel. Ik weet het zeker!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten