zwaar 'under the pressure'

Ik ben zwaar onder de indruk van onderstaand verhaal, eerlijk gelezen en overgenomen van Samuel (toekomstig collega, OM-er dus).

RECHTZAAL IN ZUID-AFRIKA
Een tengere en kleine zwarte vrouw van in de zeventig stond in de rechtzaal. Haar gelaat toonde de sporen van haar leeftijd.
Er stonden enkele blanke politiemannen terecht voor de moord op haar man en haar zoon.
Eerst werd haar zoon doodgeschoten en ergens verbrand. Later werd haar man meegenomen. Ze hoorde niets meer van hem totdat de politieman B., terugkwam om ook de vrouw op te halen. Ze werd naar een plaats aan de rivier gebracht. Daar zag ze haar man terug, vastgebonden, kennelijk mishandeld, liggend op een stapel hout.
De laatste woorden van zijn lippen waren ”Vader vergeef het hen”toen ze hem overgoten met benzine en in de brand staken.

Politieman B. en enkele helpende collega’s werden schuldig bevonden. Op de dag van de uitspraak vroeg de rechter aan de kleine zwarte vrouw : Wat zou u willen? Hoe kan er recht worden gedaan aan een man als B., die uw gezin zo gruwelijk heeft vernietigd?”
Het oude vrouwtje zei, na enkele ogenblikken van stilte: “Ik zou graag drie dingen willen. Ten eerste naar die afgelegen plaats worden gebracht waar mijn man werd verbrand om te zien wat er over is. Wat ik vind wil ik waardig begraven”. Ze pauzeerde een moment en vervolgde toen: “Mijn man en zoon waren mijn enige familie. Daarom wil ik, op de tweede plaats, dat mijnheer B. mijn zoon wordt. Ik zou willen dat hij mij tenminste tweemaal per maand zou bezoeken in de sloppenwijk waar ik woon om daar de dag met mij door te brengen, zodat ik de liefde die nog in mij is aan hem kan geven. Ten derde”, zei ze, Ik wil dat mijnheer B. weet, dat ik hem mijn vergeving aanbied, omdat Jezus Christus stierf om te vergeven. Dit was ook de wens en het gebed van mijn man.

Ik wil iemand vriendelijk vragen om mij te ondersteunen naar de andere kant van deze zaal, zodat ik mijnheer B. kan omarmen om hem te laten weten dat hij waarlijk vergeving heeft ontvangen”. Toen een ambtenaar van het gerechtshof de oude vrouw begeleidde naar de andere kant van de grote zaal, viel mijnheer B.,overweldigd door hetgeen hij had gehoord, flauw. Vanuit het publiek in de rechtzaal, zongen bekenden en buren van het oude vrouwtje zachtjes de melodie , die sterk aanzwelde tot een voluit gezongen lied:
Genade, zo oneindig groot, Dat ik die ’t niet verdien, Het leven vond, want ik was dood En blind, maar nu kan ‘k zien. Want Jezus droeg mijn zondelast en tranen aan het kruis. Hij houdt mij door Genade vast en brengt mij veilig thuis.

Wat is het toch een voorrecht dat wij die zoveel vergeving ontvangen hebben, de kracht ontvangen van Jezus om anderen te vergeven.

De hoop maakt niet beschaamd, omdat de liefde Gods in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest (Rom. 5:5).