Ik zit een beetje met de naaktslakken van gister in mijn maag. Ze blijven wat in mijn hoofd rondspoken. Das niet best natuurlijk. Het beeld van zo'n slijmerig ding, iel.
Sam en ik kwamen nog een collega van mij tegen die door het park fietste. Ik vermoed dat hij 10tallen naaktslakken heeft vermoord.
Maar al dat slijm en die halve beesten hangen nu gewoon aan zijn fietsband.
Das zo ranzig en goooooor als je daar over nadenkt...
Moet ik ineens aan een verhaal denken, iets wat mijn moeder heeft meegemaakt. Als klein kind was ze buiten aan het spelen en mijn oma dacht 'waar zit ze toch al die tijd'. Zij liep daarom naar buiten en vond mijn moeder daar heerlijk peuzelend aan een slak. Het slijm zat heerlijk rondom haar mond, het huis van de slak kraakte zo leuk.
Lekker he?!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
wat dacht je van huisjesslakken in het donker... dat je je tuinpad oploopt en ineens krak-slrp... onder je schoen hoort....
heb het een keer gehad na een vermoeiende Seekers, stond gewoon te janken: Heer, ik wilde geen schepseltje vermoorden!
tsja, dat is dus echt Hes
ik lees jouw blog nooooooit meer tijdens de lunch!!!
Een reactie posten