ultimate

Gister las ik tijdens onze tijd met God uit Psalm 91:

1 Wie in de beschutting van de Allerhoogste woont
en overnacht in de schaduw van de Ontzagwekkende,
2 zegt tegen de HEER: ‘Mijn toevlucht, mijn vesting,
mijn God, op u vertrouw ik.’
3 Hij bevrijdt je uit het net van de vogelvanger
en redt je van de dodelijke pest,
4 hij zal je beschermen met zijn vleugels,
onder zijn wieken vind je een toevlucht,
zijn trouw is een veilig schild.

Het stuk raakte me. Het zijn best rare tijden en ik heb het idee dat ik me keer op keer weer totaal opnieuw moet overgeven aan God en dat vind ik lang niet altijd makkelijk. Tegelijkertijd zie ik in mijn leven en in het leven van anderen, dat God er altijd is en helpt. Zijn trouw is als een veilig schild - klopt dus en dat voelde gister ook echt zo aan. God ineens zo dichtbij, zo beschermend. Door alle dalen en toppen van dit leven zijn die momenten zeer waardevol.

Laatst sprak ik in Driebergen over Gods karakter en haalde daarbij Exodus 34 aan: ...een God die liefdevol is en genadig, geduldig, trouw en waarachtig...
Ik vind het mooi als geloof zichzelf overstijgt, als ik in mijn leven merk en ten diepste weet en ervaar en zie dat deze woorden, dit Zijn van God, waarheid is in mijn leven. Dan is het niet meer een lezen van woorden uit een oud boek, een volgen van regels - dan is het ten diepste in contact zijn met God en dan is zijn wezen verweven met mijn leven. Zijn liefde voor mij, zo onmeetbaar diep, zijn genade voor mij keer op keer weer, zijn trouw - God is er altijd, ik sta nooit alleen, zijn geduld - zoveel meer dan ik zelf heb. God geeft me zoveel, zomaar.

Dit te weten en kennen en dit leven met God is voor mij ultimate in relatie zijn met God; mooier is er niet!